Strefa ruchu

 

Art. 2 ust 16a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.  Prawo o Ruchu Drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r. poz.1260) mówi nam o tym, że strefa ruchu to obszar obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na którą wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi. Innymi słowy strefa ruchu oznacza drogę niepubliczną, na której obowiązują wszystkie zasady ustawy.

Co w praktyce to oznacza? O ile w strefie zamieszkania obowiązują zasady szczególne, o tyle w strefie ruchu obowiązują zasady ogólne.

Poruszając się w strefie ruchu zarówno pojazd jak i kierowca muszą spełniać te same wymagania jakie stawia się przed nimi na drogach publicznych, tj.:

• pojazd musi być dopuszczony do ruchu;
• kierowca musi posiadać prawo jazdy;
• kierowca musi stosować się do zasad ruchu drogowego;
• kierowca musi stosować się do znaków i sygnałów drogowych ustawionych przez właściciela drogi.

W odróżnieniu od strefy zamieszkania, piesi w strefie ruchu nie są uprzywilejowani. Zarówno piesi jak i kierowcy muszą przestrzegać przepisy i pamiętać o tym, że w strefie ruchu piesi muszą zachować szczególną ostrożność, a kierowcę obowiązuje ograniczenie prędkości.

W przypadku braku znaków pionowych i poziomych związanych z pierwszeństwem obowiązuje zasada prawej ręki.

Jeżeli kierowca nie zastosuje się do w/w zasad funkcjonariusze policji i straży miejskiej mają prawo ukarać kierowcę za wykroczenia drogowe.

Obszary strefy ruchu wyznaczają dwa znaki: strefa ruchu: D – 52 oraz koniec strefy ruchu 

Należy również pamiętać iż kierowca wjeżdżając ze strefy ruchu na drogę publiczną włącza się do ruchu, w związku z czym jest zobowiązany do zachowania szczególnej ostrożności i ustąpienia pierwszeństwa wszystkim uczestnikom ruchu.